Goed en wel verhuisd

23 – 03 – 2014

Zo. Sinds een paar weken goed en wel verhuisd. Ik woon nu 4 blokken verder op en wat een wereld van verschil. Van 2 lekken op mijn oude kamer naar 1 lek op mijn nieuwe, van een oude badkamer die ik deelde aan de andere kant van het huis naar een eigen badkamer aan mijn kamer. Van wc’s, licht, water, koelkasten en wasmachines die het soms wel doen maar soms ook niet, naar een modern huis waar zelfs de gaspitjes ontsteken zonder lucifers. Wat een opluchting. Lag ik in mijn oude huis tussen de herrie van de drukke Avenue Scalabrini Ortiz en het gepraat van mijn tango dansende Italiaanse buurman, hoor ik in mijn nieuwe huis werkelijk niets. Een oase van rust midden in Buenos Aires. Ik deel het huis met een Ierse en een Franse die allebei werken en studeren hier, dus geen af en aanloop van reizigers meer. Een groot succes dus.

Qua reizen heb ik verder eigenlijk niets te melden, want na een werk week van maandag tot vrijdag ga ik in het weekend meestal uit eten of op stap of bijvoorbeeld naar een Quinta (een net-buiten-de-stad-huisje die veel Argentijnen hier hebben). Ook niet zo vervelend, maar echt tijd om te reizen heb ik niet gehad de laatste weken (Ik hier dan ook niet helemaal voor, ik ben hier natuurlijk om te werken). Werken en wonen in het buitenland doet je een aantal dingen realiseren. Waar je waarde aan hecht, wie je vrienden zijn en wat dat betekent, welk eten je mist (de kroket die ik vorig jaar zo miste, mis ik hier nauwelijks), kort om wat er voor jou wel en niet toe doet. Vrienden maken is in het algemeen niet zo’n probleem. Wat wel jammer is, is dat je merkt, hoe graag je ook wilt integreren, je vaak toch mensen uit je eigen omgeving zoekt.

Mijn frustraties met betrekking tot de gebruiken hier, zijn enigszins tot rust gekomen. Ik denk dat ik het maar geaccepteerd heb, zij zullen niet zo snel veranderen, dus dan ik maar. Niet zo zeer dat ik veranderd ben (denk ik?), maar ik heb mijn verwachtingen flink bijgesteld. Je weet niet of het feestje van vanavond doorgaat, of de elektriciteit het morgen doet, of de metro rijdt, of je vriendin komt opdagen, of het regent (wat een groot drama kan zijn hier want dan lopen sommige straten volledig onder). In Nederland kun je op de minuut weten of je op tijd gaat komen, want de bus gaat om 10:52 en de tomtom weet het je anders ook precies te vertellen. Hier, hebben de bussen geen tijden, hij gaat gewoon een keer in de zoveel minuten, als de buschauffeurs niet toevallig aan het protesteren zijn (twee weken geleden). Zijn de buschauffeurs aan het protesteren, moet je niet proberen een taxi of een metro te pakken want die paar miljoen anderen Porteños willen precies hetzelfde. Alles komt hier met een zekere onzekerheid.

07 – 04 - 2014

Dit wordt pas echt een verrassing komende donderdag. Donderdag wordt er een ‘Paro de transporte’ gehouden. Of te wel, het hele land gaat plat. Alles wat met transport te maken heeft wordt stil gelegd. Dus alle bedrijven zitten zonder bevoorrading, en het personeel zonder openbaar vervoer. Daarnaast worden op verschillende plaatsen protesten gehouden, dus denk er ook maar niet aan om de auto te pakken. Het advies van mijn baas, kan je op je werk komen, dan kom je, kan je niet komen, dan niet. Dit lijkt onvoorstelbaar in Nederland maar hier schijnt het niet de eerste keer te zijn dat dit gebeurt. De vele protesten hebben alles te maken met de economie op het moment. Door de inflatie wordt alles duurder met de dag (je ziet de prijzen letterlijk veranderen, iets wat voor mij nog steeds iets aparts is), dus de salarissen moeten elke half jaar bij gesteld worden, dus vaak gaan de protesten om de hoogte van die bijstelling. Afgelopen maand hebben docenten in het hele land hierom 3 weken het werk neergelegd.

Wat ook wel interessant is, is de ruzie met Engeland over de Falkland eilanden. Las Malvinas, zoals ze hier heten (waag het niet om Falkland islands te zeggen) zijn nog steeds een heel serieus probleem hier. Vorige week hadden we zelfs een dag vrij ter herinnering van de gevallen soldaten in de oorlog met Engeland over deze eilanden, en natuurlijk hield Christina (de president) een scherpe speech gericht aan Engeland. Daarnaast blokkeert Argentinië alle schepen die van de eilanden komen en maakt Uruguay het moeilijk om deze schepen te ontvangen. Voor ik naar Argentinië kwam was ik me er totaal niet van bewust dat dit nog steeds een bestaand probleem was, maar hier leeft het nog steeds enorm.

In mijn volgende post hoop ik weer een beetje gereisd te hebben (er staan nu 2 tripjes op de planning). Ik heb weer geen nieuwe fotos (sorry!) omdat mijn camera nu gerepareerd wordt, de volgende keer zeker wel!