Uruguay, eindelijk rust!

24-02-2014

Wat een drukte, ik heb gewoon bijna geen tijd om het allemaal op te schrijven. Afgelopen weekend ben ik naar Uruguay geweest, en dat wilde ik vanavond graag op papier zetten. Maar een vriend van mij uit zwitserland, Melvin, vertrekt morgen naar Ecuador, dus die moest wat last minute dingen afgeven voor wat andere mensen etc. Daarnaast vroeg hij me mee naar een beroemde (weet zn naam jammer genoeg niet meer) man die voor hem 2 compleet op maat gemaakte pakken gemaakt had. Hij vroeg mij mee want, volgens horen-zeggen, als je een mooi meisje mee nam, zou je korting krijgen. Nou ze waren het dus blijkbaar niet eens over mijn schoonheid (of het was een fabeltje natuurlijk) want de korting zat er niet in. Thuisgekomen ontmoette ik een stel nieuwe huisgenoten, iets wat opzich niet zo bijzonder is, want het is een komen en gaan van mensen in dit huis (een van de redenen waarom ik ga verhuizen). Maar, dit stel is op zijn zachts gezegd bijzonder. Het zijn 3 Italianen, 1 meisje, 2 oudere mannen, die een maand naar Buenos Aires zijn gekomen om tango te dansen. Toevallig danst Melvin ook Tango dus dat klikte wel, en werden we uitgenodigd voor een authentiek Italiaans diner (ondanks alle taal barrières, want alleen het meisje sprak Spaans). De pasta en de kaas kwamen echt uit Italië, want dat kon je hier toch niet fatsoenlijk kopen (fun fact: Argentijnen zijn vaak trots op hun Italiaanse afkomst en op elke straat hoek kun je pizza eten of vind je een Casa de Pastas, een Argentijn zou zich hier zeker wel beledigd door voelen!)

Dus door dit kleine avontuur heb ik nog niet de tijd gehad om mijn verhaal over Uruguay op te schrijven. Het feit dat ik geen tijd heb, is iets waar ik ongelofelijk aan moet wennen. Op de universiteit kon je alles, maar dan ook echt bijna alles zelf plannen. Nu moet ik mijn, was, boodschappen, sociale leven, avond eten, hardlopen, schoonmaken, reisjes plannen, allemaal in die paar avond uurtjes doen, wat een bepaald niveau van stress oplevert omdat niks hier gaat zoals je wil.

25-02-2014

Voor ik mijn verhaal over Uruguay doe, wil ik eerst duidelijk maken waarom ik zo ontzettend graag naar Uruguay wilde. Niet zo zeer dat ik perse naar Uruguay wilde, als wel dat ik weg wilde uit Buenos Aires. Na een aantal weken in het midden van een miljoenen stad (3 miljoen inwoners, en 12 miljoen als agglomeratie) te hebben gewoond, gaan een aantal dingen je irriteren. Het afval op straat is een ding, maar het feit dat er altijd overal ‘te veel’ mensen zijn, er altijd herrie is en er altijd iets kapot is, gaat op een gegeven moment toch echt op je zenuwen werken. Daarnaast zijn er een aantal Argentijnse trekjes waar ik, op z’n zachts gezegd, moeite mee heb. Met Argentijnen valt gewoon niet te plannen. Als je iets afspreekt met een Argentijn dan is er misschien 20% kans dat het ook echt gaat gebeuren. Niet perse met opzet, want soms doet het licht bij je oma het niet, ben je ziek, of heb je toevallig een drukke week op je werk (dat wist je eergister ook al!), maar soms is het echt een serieus gebrek aan planning dat op mij bijna ongeloofwaardig overkomt. Een Argentijn heeft altijd wel iets. Daarnaast is er de Argentijnse trots (om het niet arrogantie te noemen) die soms een beetje in de weg zit. Bijvoorbeeld, als je in een auto een straat zoekt. Geef het gewoon toe als je niet weet waar je heen rijdt! Dan zijn we er een stuk sneller! Maar toegeven, nee dat is niet echt hun ding hier.
Op een gegeven moment gaat dat ook weer over en raak je er aan gewend, maar nu is even dat moment dat alles samen komt en een kweekvijver voor meer irritaties vormt, en dus moest ik even weg. Op adem komen. Nou geen land beter om op adem te komen dan Uruguay. Onbekend voor mij en waarschijnlijk voor meer mensen, maar daardoor juist heel interessant. Uruguay lijkt in veel opzichten op Argentinië, maar is op veel vlakken de ‘betere versie van’ Argentinië. Auto’s stoppen zowaar voor je op straat, mensen zijn vriendelijk in de bus, geen afval overal en huizen worden netjes onderhouden. Daarnaast is het ontzettend rustig in Uruguay. Heel erg rustig. Toch lijkt het op Argentinie in een een behoorlijk aantal opzichten, de keuken is bijna hetzelfde (Parilla! Of te wel alles wat met vlees te maken heeft op een grill) de mensen zien er ongeveer hetzelfde uit, het accent is bijna hetzelfde, en het landschap is vergelijkbaar. Toch is het zeker de moeite waard om te bezoeken.

Vanuit Buenos Aires kom je met de boot aan in het dorpje Colonia del Sacramento. Dit is een heel klein dorpje dat op de lijst van UNESCO’s world heritage staat. Het stamt uit de koloniale tijd en is een mengels van Spaanse en Portugese pittoreske straatjes met kinderkopjes en schattige huisjes. Daarnaast is het aantal auto’s op een hand te tellen. Het is zo’n dorpje waar elke dag een zondag lijkt te zijn, heerlijk dus! Na een overheerlijke lunch en het ontwijken van een storm hebben we de bus gepakt naar Montevideo. Montevideo is niet heel bijzonder als stad, al heeft het zo zijn mooie parken en een strand, heerlijk om even uit te waaien. Nu, terug in Buenos Aires, is het haast niet voor te stellen dat ik daar 2 dagen geleden nog was. Op naar het volgende weekend!