Mendoza - Iguazu

Het is alweer een tijdje geleden dat ik naar Mendoza en Iguazu geweest ben. Toch bleef het in mijn achterhoofd hangen dat ik daar nog over wilde schrijven. Dus bij deze.

Mendoza ligt aan het andere uiterste (over de breedte gezien) van Argentinië. Het ligt vlak bij de grens met Chili en aan de rand van het Andes gebergte. Ver van Buenos Aires af, hoeveel precies weet ik niet maar meer dan 1000 km zeker. De 16 uur durende busreis was naar Mendoza eigenlijk uitermate saai. Nederland is blijkbaar niet het enige land dat zo vlak is, Argentinië is voor een groot deel net zo vlak (met dezelfde koeien). Kilometer na kilometer is er niets anders te zien dan landbouw velden. Wat wel opviel is dat het platteland vrij ver ontwikkeld was. De landbouw bedrijven zien er modern uit en de diepe armoede die je vaak op het platteland in Peru zag was hier nergens te bekennen. Hoe meer Mendoza naderde hoe meer de graan en soja velden veranderde in wijngaarden. Mendoza is een wereldberoemde wijn streek en dat is ook wel te merken. Overal zijn wijnvelden. De eerste dag, deden we daarom ook een wijntour waarbij je verschillende ‘bodega’s’ bezoekt en uitleg krijgt over de productie en natuurlijk ook wijn mag proeven.
De volgende dag was voor mij even weer alsof ik in Peru was. De Andes in. We vertrokken om 7 uur ‘s ochtends richting Parque Aconcagua, vernoemd naar de hoogste berg (de Aconcagua) in het park. Fun fact, in dit park is een aantal scenes van de film ‘7 years in Tibet’ opgenomen. Tijdens de tour kwamen we langs geweldig mooie meren en uitzichten met als eind doel het hoogst gelegen Christus beeld ter wereld (+/- 4000m). Het is natuurlijk leuk om dat beeld te zien, maar de uitzichten vanaf die hoogte zijn natuurlijk veel indrukwekkender. Hier werd ik weer even goed aan Peru herinnerd, want de hoogteziekte was weer overduidelijk aanwezig en het was intens koud op 4000 meter hoogte. En na 2 voetstappen in Chili gezet te hebben (Argentinië en Chili delen namelijk het Christus beeld) gingen we gelukkig snel weer terug naar beneden. De derde en laatste dag in Mendoza besloten we een tour te doen naar Cañon De Atuel. Deze tour is niet zo bekend bij toeristen maar het was me aangeraden door een Argentijn. De cañon was prachtig, maar wat nog veel indrukwekkender was, was het stuw meer dat er achter lag. Mendoza als stad is niet heel bijzonder, wat vooral opviel was de ietwat dorpse sfeer dat de stad uitstraalde, of dat was misschien onze perceptie, want na zo veel tijd in Buenos Aires, lijkt elke stad klein.

Ook dit jaar kwamen mijn ouders me weer opzoeken (zo kom je nog ergens met zo’n dochter). Dit jaar wilden we samen een trip maken, en het was voor ons vanaf het begin duidelijk wat het moest zijn, de watervallen van Iguazu. Hoewel ze in de wereld niet zo bekend zijn als de Niagara Falls, wordt er vaak gezegd dat ze veel mooier zijn. En mooi zijn ze zeker. Iguazu ligt in de buurt van het drie landenpunt met Paraguay, Brazilië en Argentinië. Argentinië en Brazilië delen elk een kant van de watervallen. Het park bestaat daarom ook uit een Braziliaanse kant, en een Argentijnse kant. Na het nemen van de nachtbus zijn nu ook mijn ouders overtuigd van het comfort van busreizen in Zuid-Amerika (niet te vergelijken met busreizen in Europa, veel luxer!).

Nadat we aankwamen in Puerto Iguazu (het dorpje aan de Argentijnse kant) en ingechecked hadden gingen we het park in. De Argentijnse kant is een uitgebreid park met een aantal wandelroutes en attracties. De eerste dag hadden we niet veel tijd over en na het wandelen van 1 route moesten we het park al weer uit. Maar de 3e dag zouden we terug komen naar de Argentijnse kant. Een van de attracties was met de boot door de rivier naast het neerstortende water varen. We waren er met zijn 3e van overtuigd dat we dit perse wilden doen, maar waarom wisten we geen van allen. Toch was het ongelofelijk indrukwekkend om zo vlak bij dat neerstortende water te varen. Verder lijkt het spreekwoord ‘foto’s zeggen meer dan duizend woorden’ voor Iguazu zeker van toepassing. Het is moeilijk te beschrijven hoe indrukwekkend al dat neerstortende water is.

De tweede dag gingen we naar de Braziliaanse kant. Volgens de hoteleigenaar ‘gewoon naar immigratie lopen en daar de bus pakken’. Het hotel lag namelijk op 400 meter afstand van de grens met Brazilië. Ok, bueno, wij naar ‘migraciones’ lopen. Stel je voor, je loopt langs een snelweg met veel zware vrachtwagens om de grens overgang te maken en daar bij de poortjes waar alle auto’s ook door heen moeten, en dan moet je daar gaan wachten op een of andere bus die ons naar het park zou reiden. We voelden ons net Mexicaanse vluchtelingen. Maar niemand vond het vreemd of raar dat wij daar waren, dus het zal wel. En jawel, 1,5 uur te laat kwam dan toch de bus. In Brazilië spreken ze natuurlijk Portugees. Dus dit is waar het voor mij ook spannend werd. Gelukkig spraken ze in het park bijna overal ook Spaans (kan natuurlijk ook bijna niet anders zo vlak bij de grens) en kon je gewoon met Argentijnse pesos betalen. Aan de Braziliaanse kant kon je langs een wandel route lopen waar je eerst de watervallen op afstand zag en er langzaam dichter bij kwam tot je er vlak naast stond. Daarnaast kon je hier een helikopter vlucht maken. Dit moesten we natuurlijk ook doen, maar ook hier, foto’s zeggen meer dan duizend woorden!

Ik ben nu al weer een aantal weken terug in Buenos Aires en het is ondertussen behoorlijk koud aan het worden. ’s Ochtends is het vaak rond de 5 graden en veel mensen kampen daarom ook met verkoudheid, grieperig enzovoort. Het is hier nu echt herfst met van-de-bomen-vallende blaadjes en regen. Dit is ondertussen mijn 4e herfst in 2 jaar en ik moet zeggen dat ik er nu van overtuigd ben dat lente mijn favoriete seizoen is na 2 jaar geen lente gezien te hebben. Dus ik geloof dat je qua weer in ieder geval in Nederland nu veel beter af bent!